Metazori optimizm; canım çıkar
Bu düzen, güzel olan her olayı yarım kılar
Benim beynim farklı ve yüreğim farklı çalışırken,
O çok bilenler çok yanıldılar…
Hızla geldi bürüdü gözlerimi karanlık
Yürüdüm ileri koşar adım, gözlerimi karartıp
Etraf tuzak dolu ben uzak durup bu pisliği görmeyeyim diye;
Gözlerimi kapattım…
… Açtığımda aynı manzara;
İnsanlar eşya gibi bölünmüş klasmana
Dilimi tutamam, elini çekme; kilidi vur prangama
Kıyafetler değil kalp olmalı transparan
Yürüsem de ne fayda; gözüken her yol pis
İz bırakan hatalara zaman olur morfin
Rüyalarıma bir tek uyuyorken kavuşuyorsam
Anladım ki; ölmek de zor değil..
Rüyalarım var…
Elimden almasınlar, uyandırmasınlar…
(x2)
Yadırganır herkes, yargılanır
Her gün artarak var olur kaygılarım
Eksiler götürürse bütün artıları
Gözüm görmez olur o neşeli martıları
Bir gün gelip hızla kapanmadan son perde
Arardım bi’ yardım eli, hani dost nerede ?
Zaman öğretti bunu, yani yok bence
Benim suçum değil, düşlerimdi toz pembe..
Kâbuslar, uyanıkken daha çok beni korkutur
Garip bakar gözler; bir hayli sorgucu
Toplum, farklı olanı dışladığını sanarken,
Aslında farklı olan dışlamıştır toplumu.
Yolun uzun tarafındayım;
Günahlar ve sevapların arafındayım
Ama savaşmadan savunmanın çabasındayım,
Ben rüyalarla kâbusların arasındayım..
nakarat (x2)
